หลายชีวิต 2

หลังจากนำบทเรื่องหลายชีวิตมาลง ปรากฏว่ามีผู้อ่านหลายท่าน ขอให้ลงอีกบางเรื่อง

เป็นดัวอย่าง   เพราะเป็นคนรุ่นใหม่  ไม่คุ้นเคยกับเรื่องสั้นแนวนี้  หลังจากนอนคิดมาหนึ่งคืน

ก็ตกลงที่จะเพิ่มใน blog Animals นี้   เพราะมนุษย์ ก็คือสัตว์ประเภทหนึ่งนั่นเอง 

เจ้าลอย

ถ้าใครจะไปถามเจ้าลอยว่า มันเกิดที่ไหน มันก็จะต้องตอบว่า มันเกิดที่เมืองสุพรรณ

แต่ความจริงนั้นเจ้าลอยมันจะเกิดที่ไหน ไม่มีใครทราบ ชื่อของมันที่เรียกกันว่าเจ้าลอย

ทั้งละแวกบ้านนั้น เป็นการบอกประวัติของลอยอยู่ในตัว

วันหนึ่ง  ประมาณสามสิบกว่าปีมาแล้ว เวลาเช้าแต่ยังไม่สว่าง ยายพริ้มที่บ้านแกอยู่ริมคลอง

ได้ลุกขึ้นตั้งหม้อหุงข้าว ตามปรกติวิสัยของชาวบ้านแถบนั้น เช้าวันนั้นเป็นวันหน้าหนาว

ยายพริ้มก่อไฟแล้วก็นั่งผิงกองไฟอยู่ครู่หนึ่ง เพื่อให้เลือดฝาดของแกซึ่งดูเหมือนจะขอดข้น

เพราะความหนาว ได้รับความอบอุ่นกระจายไปทั่วตัวก่อนที่จะลงมือทำงานอย่างอื่นต่อไป

ยายพริ้มเหยียดมืออันหยาบและหนา ข้อนิ้วแตกทุกข้อเพราะงานหนักที่สุจริตออกอังไฟ

ปากก็เคี้ยวหมากคำแรกสำหรับวันนั้น

และขณะนั้นเองหูของแกก็ได้ยินเสียงเด็กร้องแว่วๆดังขึ้นใกล้บ้าน  แกให้รู้สึกสนเท่ห์เป็น

หนักหนาเพราะบ้านแกอยู่ห่างบ้านคนอื่น และแกก็อยู่ด้วยกันสองคนกับเจ้าเถิก หลานชาย

อายุเก้าขวบของแก ซึ่งบัดนี้ยังนอนหลับสบายอยู่ในมุ้ง ยายพริ้มเงี่ยหูฟังให้แน่ใจ แต่เสียง

เด็กร้องนั้นก็ยังดังอยู่เรื่อยๆ แกนั่งนิ่งๆต่อไปอีกครู่หนึ่ง ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะทำอย่างไร

เสียงนั้นดังมาจากท่าน้ำหน้าเรือน แต่ในที่สุด เมื่อเสียงนั้นดังอยู่เรื่อยๆไม่ยอมหยุด ยายพริ้ม

ก็ผละจากกองไฟ ฉวยตะเกียงที่เติมด้วยน้ำมันปลาสร้อยมีแสงริบหรี่ เดินออกจากเรือนไปยัง

ตีนท่า  พอถึงตีนท่า ยายพริ้มก็รู้แน่ว่าเสียงนั้นมิใช่เสียงอื่น แต่เป็นเสียงเด็กเกิดใหม่ อายุไม่

เกินสิบวัน และเมื่อส่องตะเกียงไปที่บันไดท่าน้ำ ยายพริ้มก็แลเห็นหม้อทะนนใบหนึ่งลอยมา

ติดอยู่ ในหม้อนั้นมีเด็กผู้ชายเกิดใหม่กำลังตะเบ็งเสียงร้องเหมือนกับจะเรียกให้คนช่วย

ยายพริ้มใจหายวาบ รีบก้าวลงบันไดไปยกเอาหม้อนั้นขึ้นมาอย่างบรรจง แกค่อยๆอุ้มเด็กนั้น

ขึ้นจากหม้อและกอดเอาไว้กับอก เมื่อได้รับความอบอุ่นจากตัวยายพริ้ม เด็กนั้นก็หยุดร้อง

และเริ่มไซร้หน้าไปตามหน้าอกยายพริ้ม พอแกเอาหัวนมของแกที่แห้งแล้งมาแล้วหลายปี

ใส่เข้าที่ปากเด็กนั้นก็ดูดอย่างพอใจไปจนหลับ  ยายพริ้มนั่งอยู่ที่หัวบันไดนั้นนานลืมความ

หนาวจากอากาศเสียสิ้น มีแต่ความอบอุ่นอันเกิดจากความรัก ความเมตตาที่แกทุ่มเทให้แก่

เด็กน้อยที่ไม่มีผู้ใดปราถนานี้นับแต่นาทีแรกที่แกหยิบขึ้นมาจากหม้อ

สว่างแล้ว  ยายพริ้มเริ่มมองดูรอบๆตัวแล้วลุกขึ้นยืน อุ้มเด็กนั้นเดินกลับเข้าเรือนอย่างระมัด

ระวัง ประดุจว่าแกกำลังยกสมบัติอันมีค่า  และตั้งแต่นั้นมา ยายพริ้มผู้ซึ่งผัวตายเสียตั้งแต่

ยังสาวๆไม่เคยมีลูกก็เรียกเด็กคนนั้นว่าลูก และเลี้ยงเด็กนั้นมาจนเติบโต ตั้งชื่อว่า'' ลอย ''

เพราะมันลอยมาติดบันไดน้ำหน้าบ้านแกในเช้าตรู่วันหนึ่ง

ยายพริ้มแกไม่รู้ว่าสัตว์ที่แกเอามาแนบไว้กับอกนั้น มิใช่มนุษย์ แต่เป็นงูเห่าที่มีพิษร้าย

เมื่อได้รับความอบอุ่นจนฟื้นชีวิตขึ้นมาแล้ว ก็จะกัดเอาร่างที่ให้ความอบอุ่นให้ชีวิตแก่มัน

นั้นเอง

แต่ถึงแม้ยายพริ้มแกจะรู้ แกก็คงจะยังเลี้ยงเจ้าลอยต่อไป เพราะความรักของคนเรานั้น

บางครั้งก็มีมากมาย จนทำลายตนเอง...................

คัดมาเฉพาะหัวเรื่องนะครับ  ขออนุญาติเจ้าของลิขสิทธิ์ มา ณ ที่นี้